...SI TATAY...

by **robin_force** Thu Nov 20, 2008 5:31 pm

Paki-share na lang po. Para sa mga Tatay; sa mga taong Tatay na; sa mga taong
may Tatay pa; sa mga taong wala ng Tatay; sa mga na Nanay pero Tatay pala.....
at para sa ating lahat na nagmamahal sa ating mga Tatay.
It's a good and warm and heartbreaking story.

Subject: Si Tatay...: an Essay-Writing Contest Winner
1980 ako ipinanganak. Tatlong taon bago pinatay si
Ninoy Aquino at anim na taon bago ang EDSA uprising.
Taon ding ito nang nagkaroon ng malaking krisis sa
langis ang buong mundo. P24.00 ang palitan ng dolyar
sa piso at 48 milyon na ang populasyon ng Pilipinas.
Ito rin ang taong unang pumunta
ng Middle East ang tatay ko para magtrabaho.
Isang karpintero ang Tatay. Isang skilled worker.
Malaki ang pangangailangan ng bansang pupuntahan ni
Tatay sa mga katulad niya. Sabi ng Nanay mahirap daw
ang buhay noong mga panahong iyon. Inabot na raw ang
bansa ng economic depression na galing sa Europa at
Amerika. Kaya minabuti ng Tatay na mag-abroad. Anupa't
dalawa ang pinag-aaral niya at may bago na naman
siyang bibig na pakakainin.
Parating pinapaalala sa amin ng Nanay na "nagtiis
kaming magkahiwalay ng tatay ninyo para magkaroon tayo
ng maginhawang buhay." Palibhasa'y parehas galing sa
hirap, kaya siguro ganoon na lamang ang pananaw nila.
Uuwi kada dalawang taon, tapos aalis na ulit
pagkalipas ng dalawang buwan. Ganyan ang
pattern ng buhay ng tatay ko.
Pumutok ang giyera sa Middle East noong 1989. Doon ko
unang narinig ang mga salitang Operation: Desert Storm
at Third Anti-Christ. Nandoon din si Tatay. Isang
beses lamang siya nakatawag sa loob ng tatlong taon
niyang pagkaka-stranded sa bansang iyon. Mabuti naman
daw ang lagay niya. May tirahan naman daw sila at
husto sa lahat ng pangangailangan. Hindi naman daw
sila gagalawin sa giyera sabi ng embahada ng Pilipinas
dahil hindi naman daw sila kasali sa awayan ng
dalawang bansa at ng pakialamerong Amerika. Iyon naman
pala eh, bakit ka pa rin nandyan?! Na-imagine ko na
lang tuloy ang Tatay na parang isa sa mga sibilyan na
dumadaan habang nakikipagbarilan ako sa larong
Operation: Wolf sa SM City. Nang mahawi ang mga usok
ng giyera umuwi na ang Tatay. Wala pang isang taon ay
nakita ko na naman ang aking sarili na nakasakay sa
arkiladong dyip para ihatid ang Tatay sa Airport
papuntang Middle East . Ikaw ba naman ang magkaroon ng
pinag-aaral na nurse, isang semin aris ta at tatlo pa sa
elementarya. Kailangang kumayod, kailangang kumita.
Kung tutuusin maraming na-miss ang Tatay sa buhay
naming magkakapatid, lalo na sa akin. Wala siya nang
una akong magtalumpati sa entablado. Wala din siya
nang grumadweyt ako ng elementarya at hayskul. Wala
siya nang una akong nakipagsuntukan sa kaklase ko nang
inasar ako nito habang binibigay ko ang libreng
plastic na singsing na galing sa cheese curls sa
kaklase kong babae. Wala din siya para turuan akong
magbasketbol tulad ng ginagawa ng mga kapitbahay ko sa
kanilang anak. Wala rin siya para panoorin si Kuya na
contestant sa Student Canteen at ako naman para
sabitan niya ng medalya para sa mga math competition
na sinalihan ko. Wala siya nang dumating ako sa punto
ng aking buhay, na siya ring kinakatakutan ng lahat ng
katulad kong nagbibinata- -ang magpatuli. Wala rin siya
para turuan akong maglanggas. Wala siya nang
kauna-unahang lumabas ang pangalan ko sa dyaryong
pang-estudyante bilang isang editor. Ipinagtabi ko
siya ng mga kopya para maipagmalaki sa kanyang
pagdating. Wala siya nang una akong tumikim ng alak
dahil binasted ako ng dinidigahan kong babae. Wala rin
siya nang sumubok akong manigarilyo at itapon ito
pagkatapos ng dalawang hithit pa lang.
Wala siya, wala siya parati.
Napansin ko na lamang na mas naiibuhos naming
magkakapatid ang oras naming sa labas ng bahay at sa
eskwelahan. Ang Ate ay kagawad ng Sangguniang
Kabataan, ang Kuya naman ay matagal nang kinuha ng
seminaryo, ang dalawa kong kapatid ay may mga sarili
nang kina-career at ako naman ay natutuon sa aking
pagsusulat.
Dumating ang isa sa pinakamasayang araw ng buhay ko,
ang pagdating ng Tatay at sabihing ito na ang huli
niyang uwi dahil hindi na siya babalik ulit sa abroad.
Makalipas ang ilang buwan, trinangkaso ang Tatay. Sabi
ng doktor ay overfatigue lang daw at kailangan niyang
magpahinga. Pagkaraan nang ilang buwan, na-diagnose na
may tumubong tumor sa utak ng Tatay at malignant na
ito. Minsan naitanong sa akin ng uncle kong doktor
kung nauntog ba ang Tatay o nabagsakan ng mabigat na
bagay sa ulo. Nahihiyang ngiti, kamot sa ulo at isang
"hindi ko po alam" lang ang naisagot ko.
Kung gaano kabilis na nadiskubre ang tumor niya sa
utak ay ganun din kabilis na binawi sa amin ng Diyos
ang Tatay. Habang pinagmamasdan ko ang Tatay habang
mapayapa itong nakahimlay noong
burol niya, nahihirapang tumulo ang luha ko. Kung
tutuusin, hindi ko kilala ang taong ito. Siya ang
tatay ko. Kalahati ng pagkatao ko ay galing sa kanya.
Pero kung tatanungin mo ako kung anong gusto niyang
timpla ng kape, kung allergic ba siya sa hipon na
paborito ko, kung San Miguel o Purefoods ba ang team
niya sa PBA--isang malaking EWAN lang ang maisasagot
ko sa iyo. Noong bata pa ako, nasa abroad ang Tatay.
Kapag nandito naman siya para magbakasyon, mas
malaking oras ang nagugol niya sa pag-aasikaso ng mga
papeles niya para sa susunod niyang pag-alis. Nang
tumigil na siya sa pagtatrabaho, ako naman ang abala
sa mga reports, periodical examinations at mga
research works. Nang nasa ospital na siya, kahit
makipagkuwentuhan ay mahirap nang gawin dahil halos
hindi na siya maintindihang magsalita dulot ng
chemotherapy.
Matagal nang patay ang Tatay. Minsan nabalitaan kong
dumating na ang seaman na tatay ng boss ko, pilit ko
siyang pinauuwi nang maaga. Minsan ding buong
kawilihan kong pinagmamasdan ang isang kaibigan ko na
nagmamadali dahil baka masaraduhan na siya ng grocery.
Kailangan niyang makabili ng
ingredients ng spaghetti dahil 'yun daw ang bilin ng
tatay niyang na-stroke. Minsan rin nang makainuman ko
ang matalik kong kaibigan habang binubuhos niya sa
akin ang sama ng loob niya sa pagbabalik ng tatay niya
na malupit sa kanila nang mahabang panahon at
ipinagpalit sila sa ibang babae. Sa tingin ko lang,
"Buti ka pa nga may Tatay pa." Syempre hindi ko sinabi
iyon sa kanya. Baka mamaya tanungin pa niya ako kung
kanino ako kampi, kami pa ang mag-away. Minsan din
sinamahan ko ang kababata ko nang dinalhan niya ng
pansit ang tatay niya sa City Jail. Hindi naman sila
nagtatanong kung bakit ako ganun. Wala naman silang
alam kay Tatay.
Maraming pagkakataon na nanghihinayang ako dahil
masyadong maaga ang paghihiwalay namin ng Tatay. Gusto
kong sisihin ang Pilipinas dahil napakahirap ng buhay
dito. Sa Amerika ba may tatay na nangingibang- bansa
para makapagtrabaho lang? Naisip ko tuloy na sumama na
lang sa mga nagpipiket na mga migrante dahil alam ko
tulad ko rin sila. Kadalasan rin sinisisi ko si Saddam
Hussein at ang Gulf War dahil kinuha nila ang tatlong
taon sa buhay ng Tatay. Sayang ang tatlong taong iyon.
Nakalaro ko man lang sana ang Tatay ng basketbol o di
kaya'y naturuan niya akong mag-bike. (Beinte anyos na
ko nang matuto mag-bike).
Isa sa mga klase ko sa writing ang nagpasulat sa amin
ng kahit ano tungkol sa aming mga tatay, samahan pa ng
larawan kung maaari. Bigla tuloy akong nalito. Hindi
ko alam kung anong tungkol sa Tatay ang isusulat ko.

Ikuwento ko kaya na isang Overseas Contract Worker si
Tatay. Isang bagong bayani. Nag-aambag ng malaki sa
ekonomiya ng Pilipinas. Sabihin ko kayang may larawan
ng tatay kong may suot na hard hat na dilaw,
construction boots at may hawak na drill at kasama
niyang nakangiti ang mga kapwa niyang
Pilipino with matching background na disyerto. O kaya
ang larawan nilang magkakababayan habang pinagdiriwang
nila ang New Year at nag-iiyakan dahil tinutugtog and
Lupang Hinirang. Ang drama no?
Kuwento ko kaya na isang survivor ng Gulf War ang
Tatay. Na natutulog siya at ipinaghehele ng mga
Patriot at Scud Missiles. Pakita ko kaya ang mga
remembrance ng Tatay na mga dull na landmines.
Adventure naman ang dating nito.
Kuwento ko kaya kung paano hindi nagpabaya ang Tatay
sa pagbibigay ng pangangailangan namin. Hindi kami
sumasala sa pagkain, may magagandang damit, maayos na
tirahan at nakakapag-aral. Siya ay naging isang good
provider. Siguro isang malalim na buntong hiningang
"Haaaaaay!" ang ibibigay sa akin ng mga kaklase ko.
O di kaya'y dalhin ko ang picture ni Tatay habang
kini-chemotherapy siya. Ikwento ko din kaya na naging
mabilis ang lahat ng mga pangyayari. Na inoperahan
siya sa loob ng walong oras at binutasan ang ulo niya.
Na nakalabas pa siya ng ospital. Pagkatapos ng isang
linggo, agad siyang namatay. Tragic naman ang approach
ko nito.
Gayahin ko kaya ang kuwento sa telebisyon na tipong
galit na galit sa mundo ang anak dahil hindi ito
nabigyan ng sapat na atensyon dahil inuna ng kanilang
tatay ang pinansyal nilang pangangailangan. Teka,
hindi naman totoo yon eh! Napaka-unfair naman 'nun kay
Tatay.
Ikuwento ko na lang kaya ang isa sa mga magagandang
alaala namin kay Tatay. Apat na taon ako noon. Malinaw
na malinaw pa sa alaala ko ang pangyayari. Kadarating
lamang ng Tatay pagkaraan ng dalawang taon. Nagkaroon
ng simpleng party sa bahay. Kainuman niya ang mga
kumpare niya nang tumayo siya at binuhat ako mula sa
kuna ko habang pinaglalaruan ko ang bagong matchbox na
pasalubong niya sa akin. Inutusan niya ako na ikuha
siya ng beer sa refrigerator. Pagkakuha ko ng beer ay
kinandong niya ako at buong pagmamalaki na ibinida sa
mga kumpare niya na natanggap na raw ako sa local na
Day Care Center dahil abot na ng kanang kamay ko ang
aking kaliwang tenga kahit idaan pa sa ibabaw ng ulo
ko at matatas na ako magsalita at madali raw akong
matuto. Matagal din akong nanatili sa pagkakandong
niya. Mistula siyang bagong dating na hari na
suot-suot ang kanyang korona. Ako ang kanyang korona.
Kapag naaalala ko ito, napapawi ang lahat ng
panghihinayang ko sa mga taong kailangan niyang
magtrabaho at mawala sa piling namin. Mga panahong
kasama ng mga tatay nila ang mga anak nila. Ito na
lang ang isusulat ko. Bago ang lahat, pupunasahan ko
muna ang mga luha ko at ang patulo ko ng sipon. Baka
mapatakan pa ang keyboard ng computer at ang hawak
kong picture. Picture ng isang paslit na may hawak na
bote ng beer habang kandong ng tatay na kitang-kita
ang kasiyahan sa mukha.

ROBIN_FORCE
Pimp My Profile

by **shushi.mae** Fri Nov 21, 2008 2:37 pm

English plz.

by **jhanna** Fri Nov 21, 2008 3:37 pm

really its a nice story,na touch po ako..godbless...

by **cuttee** Sat Nov 22, 2008 2:09 am

st0ry m0h ba talaga yan br0kew 0h naread m0h sa k0mikz..

nyahahahahayyyy..jukz jukz..mwaa..

tenkyu f0r sharing parang alamat ah..ang haba..nyahahahayyy lol!

by **israel_girl_force** Wed Dec 10, 2008 5:15 am

Bro, touch aman aq tnx 4 sharing thumbs up

by **pegasus202** Wed Dec 10, 2008 11:30 am

bro...nakakatouch ang story mo...nice sharing
-----------------------------------------------------------------------------------------

by **helwa** Wed Dec 10, 2008 12:04 pm

batman tow weh kakatouch aman story mo...tnx for sharing

by **faith_force** Wed Dec 10, 2008 2:11 pm

touch tlga ako

by **heart_force** Thu Dec 11, 2008 1:15 am

..huh, grabe! Napaiyak mo ako bro,. Namiss ko lalo ang tatay ko,..

mahalin natin ating mga magulang,
na sa ati'y nag aruga;
wag sayangin bawat sandali,
ating ilaan, sa mga tunay na bayani!

by **yoma** Sat Dec 13, 2008 1:31 am

VERY TOUCHING. kabahagi ako sa kwento isa rin akong Tatay
na nandito parin sa middle east.

by **bhebz_08_force** Mon Jan 05, 2009 9:41 am

thnkz for sharing bro

by **purple_gie** Mon Jan 05, 2009 1:52 pm

Bro very touching story naman !
Na mz q 2loy tatay q !
Nice sharing keep it up!
God bless u more!

by **jhoy_force** Mon Feb 16, 2009 7:55 pm

Weeee man0y huh t0uch aman me tlga st0ry m0,napaiyak m0 ako:s miz na miz ko na papa ko kas0 ala na xa.yun masakit d0n man0y yung d tme na mwawala na papa ako hanggang ph0ne ko na nsabng mahal na mahal ko tatay ko:s kc nasa ibng bansa ako:s umw ako wla na xa.d ko na mkausap d ko naaalagaan:s.any tnx 4 ur sharing.G0D Speed.